මේ වන විට ආණ්ඩුවේ කටයුතු සිදුවන ආකාරය ගැන විවිධ අදහස් මතුවෙමින් තිබේ. එය එළ හරකා සහ මී හරකා එකට බැඳ කුඹුරක් සී සෑමට නොහැකි ආකාරය මෙනි. මූලික ගැටුම ඇතිවී තිබෙන්නේ උද්දච්චකම හා නොදැනුවත්කම අතරය. උගත්කම හා නූගත්කම අතරය. දැනුවත්භාවය හා නොදැනුවත්භාවය අතරය. මේ සියල්ලම එක්වී ඇත.
රනිල් වික්‍රමසිංහට රට සම්බන්ධයෙන් කිසියම් දැක්මක් ඇත. හරි හෝ වැරදි හෝ වේවා ඔහුට ආර්ථික දැක්මක් ඇත. එනම් වෙළෙඳ‍පොළ ආර්ථිකය ප්‍රවර්ධනය කිරීමට ඇති වුවමනාවය. වෙළෙඳ‍පොළ ආර්ථික ක්‍රමයක දුර්වලතා තිබේ. එහෙත් රනිල් වික්‍රමසිංහ ගියේ එම ගමනය. එහෙත් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන යන්නේ වෙනම ගමනකි. ඔහුට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ ජාතික ආර්ථිකය දියුණු කිරීමය. ජාතික ආර්ථිකය අපි 1956 වසරේ සිට අත්හදා බලා ඇත්තෙමු. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ ලංකා ගමනාගමන මණ්ඩලය විනාශ කරගැනීමය. විශාල වතු විනාශ කරගැනීමය. ජාතික ආර්ථිකයක් නිර්මාණය කිරීමට ගොස් සියල්ල විනාශ කරගත්තේය. 1956දී ආරම්භ කළ සංස්ථා අතරින් දැනට ඉතිරිවී ඇත්තේ කීයෙන් කීයද? වරාය, තෙල් සංස්ථාව, ලංගම හැරුණු විට අනෙක් සියලුම සංස්ථා විනාශ වී ගොසිනි. සංස්ථා බිහිකර රටක් හැදිය නොහැකි බව ඒ තත්ත්වය තුළ තේරුම් ගත යුතුව ඇත.
රටක් හැදීමට ධනපති පන්තියක් අවශ්‍යය. ආණ්ඩුවක් ඇත්තේ ධනපති පන්තිය උපයන දේ ඔවුන්ගේ සුඛ විහරණයට පමණක් යොදා ගැනීමට ඉඩ නොතබා බදු අය කර ගනිමින් නැති බැරි අයගේ සුබසාධනය කෙරෙහි ඒවා යොමු කිරීමටය. එය රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ප්‍රතිපත්තියයි. එහෙත් ජාතික ආර්ථිකයක් ගොඩනැගීම සඳහා ලංකාවේ ධනපති පන්තියක් ඇත්තේ නැත. කෝටි සියයක් දෙසීයක් වියදම් කරමින් ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ කළ හැකි ව්‍යාපාරිකයක් තුන් හතර දෙනෙක් සිටියාට ධනපති පන්තියක් නිර්මාණය වී නැත.
මේ තත්ත්වය තුළ රට තව තවත් අගාධය කරා ගමන් කරමින් සිටී. මේ වන විට සිදුවී තිබෙන්නේ ඒකාධිපතියෙක් යැයි හංවඩු ගසා ජනතාවගේ ඡන්දයෙන් පරාජය කළ පුද්ගලයාගේ ජනප්‍රියත්වය නැවත වැඩි කර බලයට ඒමට පාර කපාදීමය. ඒ සඳහා පාර කැපූ පුද්ගලයන් දෙදෙනා ලෙස ජනාධිපතිවරයා හා අගමැතිවරයා ඉතිහාසගත වනු ඇත.
හවුල් ආණ්ඩුවක් ඇති කරගැනීමේදී සම්මුතිය ඇති කරගන්නේ කුමක් සඳහාද යන්න තේරුම් ගත යුතුය. ඒ සඳහා මුලින්ම රටේ ඇති ප්රශ්න තේරුම් ගත යුතුය. ආර්ථිකය සම්බන්ධයෙන්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සම්බන්ධයෙන්, ජාතික සංහිඳියාව සම්බන්ධයෙන් ඇතිකරගන්නා සම්මුතීන් පිළිබඳ අවබෝධයක් ඇතිකරගත යුතුය. රටේ ප්රධාන ප්රශ්න බවට පත්වී තිබෙන මෙම ප්රශ්න සඳහා ගනු ලබන ප්‍රතිපත්තිමය තීරණ ගැන එකමුතු භාවයකට පැමිණියේ නම් මේ වන විට ඇතිවී තිබෙන අර්බුදය මතුවන්නේ නැත. සම්මුතිවාදී ආණ්ඩුවක් ඇති කරගෙන ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා තමන්ට අවශ්‍ය අමාත්‍යාංශ බෙදාගත්තේය. එම පාර්ශ්වයන් අතර මනා සම්බන්ධතාවක් තිබුණේ නැත.
මේ තත්ත්වය තුළ ආණ්ඩු හතරක් නිර්මාණය විය. මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ ආණ්ඩුව. රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩුව, මහින්ද රාජපක්ෂගේ ආණ්ඩුව සහ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකගේ ආණ්ඩුව එම ආණ්ඩු හතරයි. මේ නිසා රාජ්‍ය නිලධාරීන් කිසිදු ආකාරයේ බරපතළ තීන්දුවක් ගත්තේ නැත. කුමන අවස්ථාවේදී තමන්ගේ බෙල්ල කැපී යනු ඇත්දැයි යන සැකයෙන් යුතුව රාජ්‍ය නිලධාරීහු බියේ පසුවෙති. අගමැතිවරයාගේ තීන්දුවක් ක්රියාත්මක කිරීමට යන විට ජනාධිපතිවරයා එය වළක්වයි. ජනාධිපතිවරයාගේ තීන්දුවක් ක්රියාත්මක කිරීමට යන විට රාජ්‍ය නිලධාරීන් විවිධ යටි කූට්ටු වැඩ කරමින් ඒවා වැළැක්වීමට කටයුතු කරයි. මහින්ද රාජපක්ෂ යමක් කී විට නිලධාරීන් පැකිලීමකින් තොරව වැඩ කරන ආකාරයක් දක්නට ලැබේ. 2015 ජනවාරි 8 වැනිදා ජනාධිපතිවරයෙක් සහ අගමැතිවරයෙක් පත් කරගත් නමුත් මේ වන විට ජනාධිපතිවරු තිදෙනෙක්ම සිය බලය පතුරවමින් සිටී. මේ ආකාරයට රටක් ඉදිරියට යන්නේ කෙසේද?
හරි හෝ වැරදි හෝ වේවා රට එක පිළිවෙතකට යා යුතුය. දැන් එක පිළිවෙතකට යන්නේ නැත. ජනාධිපතිවරයාද මේ අවස්ථාව වන විට රාජ්‍යතාන්ත්‍රික අයුරින් හැසිරෙන්නේ නැත. ඔහු බලාපොරොත්තු වූ කිසිවක් මේ වන විට සිදුවන්නේ නැත. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ සභාපතිත්වය ගත් විට සියලුම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයන් තමන් සමග එක්වනු ඇතැයි ඔහු විශ්වාස කළත් එසේ වූයේ නැත. ඉන් පසුව දේශපාලන අනාගතය ගැන සිතමින් 2020දී ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වීමට ඔහු තීරණය කළේය. ඒ අනුව ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කිරීමේ වැඩසටහනට කඩාකප්පල් කළේය. ඉන් පසුව නැවත වරක් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන බව අගමැතිවරයාට පැවැසීමෙන් පසුව දෙදෙනා අතර වන විරසකය වර්ධනය විය. මේ රට 2020දී උකස් තබා ඇත්තේ මේ වෙනුවෙන්ය. ජනාධිපතිවරණයකදී මොවුන් දෙදෙනාටම පැහැදිලි බහුතරයක් ලබාගැනීමට හැකියාව ලැබෙන්නේ නැත. මොවුන් මේ සෙල්ලම් කරමින් සිටින්නේ රටේ ජනතාවගේ ජීවිත සමගය.
විශ්වාසභංග යෝජනාව පරාජයට පත්වීමෙන් ඇති වී තිබෙන දේශපාලන තත්ත්වය ගැනත් අවධානය යොමු කළ යුතුය. විශ්වාසභංග යෝජනාව පරාජය කිරීමේ කොටස්කරුවන් තිදෙනෙක් සිටී. ඒ එක්සත් ජාතික පක්ෂය, සුළු ජාතික දේශපාලන පක්ෂ සහ සිවිල් සංවිධානයි. මේ අය අගමැතිවරයාට ජයග්‍රහණ අත්කර දුන්නේ තවත් අවුරුදු දෙකක් ධුරයේ සිටීමට නොවේ. මේ ජයග්රහණය අගමැතිවරයාට ලබාදුන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය තුළ ප්රජාතන්ත්රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකිරීමටය. මතෛක් කල් නොසලකා සිටි එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයාට සලකනු ඇතැයි යන විශ්වාසය ඇතිවය. සිරිකොතේ ඔළුගෙඩි මාරු කිරීම පමණක් ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූයේ නැත. සුළු ජන පක්ෂ සහ සිවිල් සමාජය ඉල්ලන දේ මේ වන විට සිදුවන්නේ නැත. සිවිල් සංවිධාන ඉල්ලන්නේ හොරු ඇල්ලීමයි. මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේ අත්අඩංගුවට ගැනීම පමණක් හොරු ඇල්ලීමක් වන්නේ නැත.
මේ තත්ත්වය මින් ඉදිරියට අපහැදිලිය. මේ ආණ්ඩුවෙන් වැඩ කර ඇති නමුත් එය නිවැරදිව ජනතාවට සන්නිවේදනය කිරීමට නොහැකිවී ඇත. ඉන්ධන මිල අඩු කිරීම, රෝහල්වල ඇති කර තිබෙන වෙනස්කම්, ඖෂධ මිල අඩු කිරීම වැනි දේ ජනතාව දන්නේ නැත. තොරතුරු දැනගැනීම වැනි ප්රජාතන්ත්රවාදී පියවර ජනතාවට කා වැද්දීමට නොහැකිවී ඇත. ඒ මේ ආණ්ඩුව සිංහල බෞද්ධ විරෝධී, රණවිරු විරෝධී, අගතිගාමී ආණ්ඩුවක් ලෙස ජනතාව දකී. මේ මතවාදය ජනතාවගේ හිත් තුළින් ඈත් කිරීමට අසමත් වන්නේ නම් ජනතාව කිරීයෙන් පැණියෙන් නැහැවූවත් ජනතාව ආණ්ඩුව කියන දේ පිළිගන්නේ නැත.
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකත්වය සිංහල බෞද්ධ අයෙක්ට ලබාදිය යුතු යැයි පක්ෂයේම සිටින පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු පවසති. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිධුරයට පැමිණියේ ක්‍රිස්තියානි ආගමේ සිටය. බණ්ඩාරනායක ක්‍රිස්තියානි ආගම අතහැර බෞද්ධාගම වැලඳගත් අයෙකි. චන්ද්‍රිකාට ඇත්තේ ක්‍රිස්තියානි පසුබිමකි. රනිල් වික්‍රමසිංහ උපතින් බැප්ටිස් නමුත් හැදී වැඩුණේ බෞද්ධ පරිසරයකය.
මේ තත්ත්වය තුළ ඉදිරියේදී ඇති විකල්පය කුමක්ද යන්න ජනතාව හා පාලකයන් තේරුම් ගත යුතුය. රට ගොඩ ගැනීමට නම් රටේ ආර්ථිකය ගොඩ ගත යුතුය. ඒ සඳහා ඇත්තේ ලිබරල් ධනවාදී ආර්ථිකය, කොමියුනිස්ට්වාදී ආර්ථිකය සහ සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කිරීමය. අද වන විට කොමියුනිස්ට් ආර්ථිකය හා සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී ආර්ථිකය අසාර්ථක පියවරයන් බවට පත්ව තිබේ. සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ආර්ථික දර්ශනයයි. එම ප්‍රතිපත්තිය ආර්ථික විනාශයකට හේතු විය. ධනවාදී ආර්ථික ක්‍රමය ලෝකයේ දියුණු රටවල දක්නට ලැබේ. බටහිර රටවල් දියුණුවූයේ ධනවාදය නිසාය. චීනය ධනවාදය දෙසට හැරීමෙන් පසුව දීර්ඝ සංවර්ධනයක් ඇතිකර ගත්තේය. චීනයේ ක්රියාත්මක වන්නේ රාජ්‍ය ධනවාදයක්ය. ධනවාදයේ අඩුපාඩු දක්නට ලැබේ. ධනවාදය සමග දුගීභාවය ඇතිවේ. ඇමෙරිකාව වැනි රටවල දුගීභාවය විසඳා නැති නමුත් අවම තෘප්තිමත් ජීවිතයක් ගත කිරීමට අවශ්‍ය පසුබිම නිර්මාණය කර තිබේ. සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදී මතවාදය හා දෙමළ අන්තවාදයට විසඳුමක් තිබිය යුතුය. ජාතික සංහිඳියාව ගොඩ නගා ගන්නා තෙක් දේශපාලන වශයෙන් රට අස්ථාවරය. එහි ප්‍රතිඵලය වන්නේ ආර්ථික වශයෙන් රට අස්ථාවර වීමය.
අපේ රටේ දියුණුවක් ඇතිවූයේ ප්‍රේමදාස යුගය, රාජපක්ෂ යුගය වැනි කාලවලදීය. මේ කාලවල රටේ දියුණුවක් ඇතිවූයේ ඒ පාලකයන් අධිකාරීවාදයක් පවත්වාගෙන ගිය පාලකයන් වන නිසාය.එම අධිකාරීවාදයට ජනතාවගේ වැඩි කැමැත්තක් තිබේ. ලෝකයේ දියුණු රටවලට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලැබි ඇත්තේ ආර්ථික සංවර්ධනය යම් තාක් දුරකට ඉදිරියට පැමිණි විටය. එහෙත් ලංකාවට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලැබුණේ නියමිත කාලයට පෙරය. පහසුවෙන්ම සර්වජන ඡන්ද බලය ලැබිම නිසා ජනතාව බලා සිටින්නේ කට ඇරගෙන ලැබෙන දෙයක් කෑමටය. අද තිබෙන දේශපාලන තත්ත්වය ගැන අවධානය යොමු කළ යුත්තේ මෙම සන්දර්භය තුළය.
පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ දේශපාලන විද්‍යාව පිළිබඳ සම්මානිත මහාචාර්ය එම්.ඕ.ඒ. ද සොයිසා
සංජය නල්ලපෙරුම
Add new comment
- Hits: 130
රටේ පවතින දේශපාලන සුළි කුණාටු හමුවේ කොළඹ කොටස් වෙළෙඳ‍පොළට සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද? කොටස් වෙළෙඳ‍පොළේ ඉහළ යාමක් හෝ පහළ යාමක් තිබෙනවාද? අපි ඒ පිළිබඳව කොටස් වෙළෙඳ‍පොළ කොළඹ කාර්යාලයේ ශාඛා කළමනාකාර නිශාන්ත බටගල්ල මහතාගෙන් විමසුවෙමු.
ඉකුත් පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් පසු උතුරු පළාතේ අලූත්ම තත්ත්වය සහ දෙමළ ජනතාවගේ ගැටලූ විසඳීම කෙරෙහි ආණ්ඩුව දුන් පොරොන්දු ඉටුවීද යන්න පිළිබඳව ඊලාම් ජනතා ප්රජාතන්ත්රවාදී පක්ෂයේ නායක පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රී ඩග්ලස් දේවානන්ද මහතා හා සමග කළ සාකච්ඡාවකි මේ.
ජාතිය හෙවත් පුද්ගලයකුගේ උපත මිණුම් දණ්ඩ කොට ගෙන මනුෂ්‍යත්වය වර්ග කොට සැලකීම අනාදිමත් කාලයක සිට මානව සමාජයෙහි පවතින පුරුද්දකි. අතීත භාරතීය සමාජයෙහි මෙබඳු වර්ග කිරීමක් ඇරඹෙන්නේ පුද්ගලයාගේ උපතට ආගමික මුහුණුවරක් දීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. මහාබ්‍රහ්මයාගේ සිරුරෙහි මුඛය උරහිස, කලවා හා දෙපතුල යන අවයවවලින් උපන් පිරිස් බව සලකා ඒ ඒ අවයවයන්ගේ උසස් පහත් බව අනුව මිනිසාගේ ද උසස් පහත් කොට සැලකීම ඇරඹී ඇත. මෙසේ උපත පදනම් කොට මිනිසාගේ උසස් පහත් බව මැනීම නිසා සමාජ අයිතිවාසිකම් හා වරප්රසාද උසස් පිරිසට පමණක් සීමා කිරීමට පටන් ගැනිණ. කිසියම් ජන කොටසක ඉපදීම නිසා උසස් පහත් බව සලකමින් පහත් යයි පිළිගැනුණු ජන කොටස්වලට මානව අයිතිවාසිකම් අහිමි කිරීම ජාතිවාදය ලෙස සැලකෙයි. උපත පදනම් කොට ගෙන බිහි කර ගැනුණු ජාතිවාදය වාර්ගිකත්වයක් කරා යොමු වීම අනිවාර්ය ප්‍රතිඵලයකි. ඒ ඒ ජන වර්ගයට ආවේණික වූ ආගම, භාෂාව, සංස්කෘතිය වැනි කරුණුවලින් එක් එක් ජන වර්ගයක අනන්‍යතාවක්ද ගොඩනැගෙයි. මෙම අනන්‍යතාව ඒ ඒ ජන වර්ගයේ අභිමානය වර්ධනය කිරීමට හේතු වෙයි.
